برای این که بتوانیم ارتباط سالمی با اطرافیان برقرار کنیم نیاز به عشق، توجه، همدلی، احترام، محبت، درک و راهنمایی داریم. ما بایستی این نیازها را هم در خانواده و هم در بین همسالان ارضا کنیم.
ارتباط با اطرافیان را می‌توان به دو نوع تقسیم کرد:
- رابطه‌ی صمیمی:
ما معمولاً با
اعضای خانواده، همسر، نامزد یا دوستان خیلی نزدیک، رابطه‌ی صمیمی داریم. این افراد
دلبستگی هیجانی شدید به ما دارند و ما نیز متقابلاً همین احساس را داریم. در بیشتر
روابط صمیمی، ما همان احساسی را داریم که در قبال پدر یا مادرمان داشته‌ایم. - رابطه‌ی اجتماعی:
ما از طریق این
گونه روابط سعی می‌کنیم در بطن گروه اجتماعی بزرگ‌تری قرار بگیریم و احساس تعلق
خاطر کنیم. منظور از روابط اجتماعی، برقراری ارتباط با دوستان یا گروه‌ها در جامعه
است. مشکلات ارتباطی می‌توانند ظریف و ناآشکار باشند. ممکن است در نگاه اول این
گونه به نظر برسد که شما آدم سازگاری هستید و روابط شما عیب و ایرادی ندارد. شما
ممکن است در کنار خانواده، همسر یا گروه‌های اجتماعی، احساس رضایت کنید. اما با
این حال احساس تنهایی و انزوا دست از سر شما برندارد. در چنین مواقعی، احساس
تنهایی می‌کنید و سخت نیاز دارید که با دیگران وارد رابطه‌ای صمیمی بشوید. شما سعی
می‌کنید فاصله‌ی عاطفی خود را با دیگران حفظ کنید و اجازه نمی‌دهید که دیگران به
شما نزدیک شوند چون حدس می‌زنید تنهایی شما بیشتر می‌شود. ممکن است گوشه‌گیر و
منزوی باشید و همیشه احساس تنهایی کنید.